Vrijdagavond 14 juli 2017: de vader van Ajax-talent Abdelhak 'Appie' Nouri bedankt de menigte voor de steun en komst naar de ouderlijke woning, nadat de voorgaande dag bekend was geworden dat zijn zoon blijvende hersenschade zou overhouden van het hartfalen dat op 8 juli was opgetreden, tijdens de oefenwedstijd tegen Werder Bremen in het Oostenrijkse Zillertal.
Op 14 juli verzamelden duizenden mensen zich in Geuzenveld, om samen te treuren om Abdelhak Nouri. De geliefde jonge Ajacied had ernstige hersenschade opgelopen na een hartstilstand op het voetbalveld. Het was een bonte mix van aanwezigen: Ajaxfans, buurtgenoten van Nouri, de spelersselectie en zelfs iemand in een Feyenoord-shirt. De vader van ‘Appie’ bedankt de aanwezigen vanuit de auto voor hun steun, de hand op het hart. ( Laura van Hasselt)
Vrijdagavond 14 juli verzamelden duizenden mensen zich in Geuzenveld. Ze kwamen om samen te treuren over het slechte nieuws dat twee dagen eerder bekend werd gemaakt. Abdelhak Nouri, talentvol voetballer van Ajax (en absolute publiekslieveling) had ernstige hersenschade overgehouden aan zijn hartstilstand een week eerder tijdens een oefenwedstrijd in Oostenrijk. Het nieuws sloeg in als een bom en de fanatieke supporters van de F-side organiseerden deze bijeenkomst op de plek waar 'Appie', zoals hij liefkozend wordt genoemd, opgroeide, leerde voetballen en nog altijd woont. Bijeenkomen om het verdriet en ongeloof te delen, maar ook om de familie een hart onder de riem te steken.
Het was een bonte mix van aanwezigen. De F-side, de spelersselectie van Ajax, Ajaxfans, inwoners van de wijk, die Nouri vooral als buurtgenoot kennen. Mannen en vrouwen van alle leeftijden en van zeer diverse culturele achtergronden. Ja, er was zelfs iemand in een Feyenoord-shirt. Al die zichtbare en onzichtbare scheidslijnen tussen mensen in de stad en ver daarbuiten waren even irrelevant. Wat bond was het ongelofelijke drama, waar ieder mens zich aan kan relateren.
De volgende dag stond de foto van Stanley Gontha in de krant. Hij fotografeerde op het moment dat de vader van Nouri, vanuit zijn auto de aanwezigen bedankt voor de steun door over zijn hart te strijken. Het raakt in alles aan de essentie van het ogenblik. Je ziet – rauw en onontkoombaar – het verdriet en de onzekerheid over Nouri en wat de toekomst hem nog kan brengen. Je ziet het aan zijn vader, maar ook aan de mensen er om heen. Medelijden en verdriet zijn van de gezichten af te lezen, maar ook de wil om vertrouwen en steun uit te stralen naar de vader. En – we leven in 2017 – een groot deel van de aanwezigen wil juist dit moment vastleggen met hun mobiel of fototoestel. Iedereen weet dat dit een voor alle aanwezigen een bijzonder moment is. ( Tom van der Molen)
