Vóór de uitvinding van de wasmachine was een wit overhemd een teken van status en voornaamheid. Het was duidelijk dat je geen lichamelijke arbeid hoefde te verrichten. Tot in de 18de eeuw was alleen de kraag ervan zichtbaar. De man met genoeg geld bezat meerdere exemplaren en liet zijn overhemden regelmatig wassen. Een goedkopere mogelijkheid was vanaf de late 19de eeuw de afneembare witte boord. De los verkrijgbare boord kon dagelijks gewassen worden, terwijl het overhemd gespaard bleef. Bovendien kon met meerdere losse boorden gevarieerd worden om zo het bezit van verschillende overhemden te suggereren. Tegenwoordig kan iedereen het zich veroorloven thuis te wassen. Daarmee ligt de status die witgoed vroeger had nu binnen ieders handbereik.
Bij overhemden met dubbele manchetten worden manchetknopen gedragen. In de 17de eeuw droeg de mannelijke elite ze al. Vanaf de 19de eeuw raakten ze in zwang onder een breder publiek. De manchetknoop beleefde zijn grootste populariteit in de jaren 20 van de 20ste eeuw. In die tijd bestond er een groot assortiment mooi versierde varianten. Vanaf de jaren 60 is de man zich minder formeel gaan kleden en werd de manchetknoop minder gedragen. Er verschenen overhemden waarbij de knopen al aan het hemd vastzaten, zoals nu bij de meeste (confectie) overhemden het geval is. Vandaag de dag dragen echter steeds meer mannen weer manchetknopen, zelfs bij enkele manchetten. ( Annemarie den Dekker)

Hoewel mannen altijd al hun hals bedekten en versierden met halsdoeken, sjaals en dassen, ligt de rechtstreekse voorganger van de huidige das in de late 19de eeuw. Rond 1900 verscheen er een grote variatie bedrukte dassen, geproduceerd voor de groeiende middenklasse. Doordat het boordje van het overhemd in de late 19de eeuw werd omgeslagen, werd de Four-in-hand (onze huidige das, wat wij later als een knoopmethode zijn gaan zien) het meest populair. Deze Four-in-hand was een stugge reep stof die meer gevouwen dan geknoopt werd. In 1924 werd in New York door Jess Langsdorf de oplossing gevonden: de das werd in drie delen en schuin uit de stof geknipt en vervolgens aan elkaar genaaid. De das kreeg hierdoor meer elasticiteit en kon beter geknoopt worden. ( Annemarie den Dekker)