Een tegeltableau is een vlak, bestaande uit meerdere aardewerken tegels, die door een schildering één voorstelling vormen. Tegeltableaus werden vanaf de zeventiende eeuw populair, omdat ze zowel decoratief als functioneel waren. Ze boden uitkomst tegen vocht, waar huisjes langs grachten en kanalen nogal eens last van hadden, en waren gemakkelijk schoon te houden. Daarnaast zorgden de uit Italië afkomstige vormen, kleuren en motieven voor een vrolijke aanblik rond de haard of in de gang. In de periode van de Jugendstil (ca. 1900) leefde de aandacht voor tegeltableaus opnieuw op. Families en bedrijven die het zich konden veroorloven, lieten wanden, gevels en portieken versieren met tegeltableaus in Art Nouveau stijl. Ook voor jubilea en andere feestelijke gelegenheden werden soms tegeltableaus vervaardigd. Een bekende Amsterdamse plateelbakkerij in deze tijd was De Distel (1895-1925), die aan de Valckenierstraat 83-87 gevestigd was. ( Sarah Remmerts de Vries)

Willem Karel Hendrik Friso, prins van Oranje, werd in 1747 tot het ambt van Stadhouder van alle Nederlandse gewesten geroepen.
De benoeming van de prins werd in Amsterdam door velen enthousiast begroet. Veel burgers hoopten in de nieuwe stadhouder een bondgenoot te vinden tegen de politieke almacht van de ‘regenten’.