Al aan het begin van de negentiende eeuw probeerden de korsetnaaisters en –fabrikanten de korsetten comfortabeler te maken. Zij gebruikten hiervoor kleine metalen spiraalveren. Deze tendens zette toen niet echt door.

Pas na het midden van de eeuw verschenen er korsetten op de markt die in verhouding comfortabel waren. De Wereldtentoonstelling van 1851 in Londen markeerde het breekpunt. De toepassing van rubber in elastiek bleek uiteindelijk de uitvinding van de eeuw te zijn. In deze tijd waren wevers al in staat om stoffen elastisch te maken door het inweven van elastische rubberen draden. Voorzichtig verwerkten steeds meer korsetmaaksters elastiek in hun producten.

Dit model valt op door zijn lengte, die is vrij kort. Na de jaren vijftig werden de korsetten weer een tijdje korter vervaardigd. Het korset loopt niet ver door over de heupen. Door de openingen aan de onderzijde kan het korset zich aanpassen aan de heupbreedte van de draagster. In plaats van een vetersluiting aan de achterzijde is het korset hier voorzien van een brede baan elastische stof. Hierdoor kan het korset meegeven met de bewegingen van het lichaam.

Dergelijke korte en comfortabele korsetten heetten in de negentiende eeuw gemakskorsetten of ochtendkorsetten. Deze korsetten droeg de vrouw onder loszittende, informele kleding. Dit model is extra bijzonder omdat het slechts voor een deel in elkaar is genaaid. De voorpanden zijn in model geweven, inclusief de tunnels voor de verticale baleinen.

Dit korset dateert uit het begin van de jaren zestig. Het Duitse modetijdschrift Der Bazar (1855-1937) publiceerde reeds in 1860 de afbeelding van een vergelijkbaar model. Deze afbeelding verscheen pas een jaar later in het Franse modetijdschrift La Mode Illustrée (1860-1937). ( Judith van Amelsvoort)